اسم تو برای من مقدسه تا نفس تو سینه پرپر میزنه

باورم کن که فقط باور تو میتونه قفل قفس رو بشکنه

منم و یه آسمون بی دریغ منم و یه کوره راه ناگزیر

ای ستاره ی شبای مشرقی پر پرواز منووووو

ازم نگییییییییییییر

اگه حماقت نوبل داشت رقابت خیلی سخت میشد

ترس من اینه که روزی روی قولم پا بزارم

واسه بدبینی و حرفات تو رو تنها بزارم

ترس من از خنده های تلخ و بی روح لب توست

کاش بدونی دل تنهام گمشده تو این شب توست

احمد

یه کاری کن که میتونی   یه خونه شو تو ویرونی

از این بیشتر نپرس از عشق  نمیدونم نمیدونی

تو این تقویم دلمرده   کسی اشکاشو نشمرده

کجا دیدی که تنهایی   غماشو با خودش برده

یه کاری کن از این بیشتر  نیوفتم تو غم آخر

نزار شمع حضور من   یه شعله شه تو خاکستر

نگو دوره نگو دیره    نگو این قصه دلگیره

یه عمری رفته از دستم   نیای عشق تو میمیره